ازخیابان شهدا آرام آرام درحال گذر بودم!
اولین کوچه به نام شهیدهمت است؛ محمدابراهیم با صدایی آرام و لحنی دلنشین…نامم را صدا زد! گفت: توصیه ام اخلاص بود! چه کردی…؟! جوابی نداشتم؛ سر به زیر انداخته و گذشتم…
دومین کوچه شهیدعبدالحسین برونسی؛ پرچم سبز یازهرا علیه السلام بر سر این کوچه حال و هوای عجیبی رقم زده بود! انگار مادر همینجا بود…عبدالحسین آمد! صدایم زد! گفت: سفارشم توسل بود به حضرت زهرا علیه السلام و رعایت حدود خدا…چه کردی…؟! جوابی نداشتم و از شرم از کوچه گذشتم…
به سومین کوچه رسیدم! شهیدمحمدحسین علم الهدی… ؛به صدایی ملایم، اما محکم مرا خواند! گفت: قرآن و نهج البلاغه در کجای زندگیت قرار دارد؟! چیزی نتوانستم جواب دهم! با چشمانی که گوشه اش نمناک شد! سر به گریبان؛ گذشتم…
به چهارمین کوچه رسیدم! شهیدعبدالحمید دیالمه…برخلاف ظاهر جدی اش در تصاویر و عکس ها! بسیار مهربان و آرام دستم را گرفت؛ گفت: چقدر برای روشن کردن مردم مطالعه کردی؟! برای بصیرت خودت چه کردی؟! برای دفاع از ولایت!؟ همچنان که دستانم در دستان شهید بود! از او نیز مثل بقیه شهدا جدا شدم و حرفی برای گفتن نداشتم…
پنجمین کوچه و شهیدمصطفی چمران…صدای نجوا و مناجات شهید می آمد! صدای اشک و ناله در درگاه پروردگار…حضورم را متوجه اش نکردم! شرمنده شدم، از رابطه ام با پروردگار…؟ از حال معنوی ام…؟! گذشتم…
ششمین کوچه و شهیدعباس بابایی…هیبت خاصی داشت…مشغول تدریس بود! مبارزه با هوای نفس، نگهبانی دل…اینجا بیشتر از بقیه کم آوردم…زود هم گذشتم…
هفتمین کوچه انگار کانال بود! بله شهید ابراهیم هادی…انگار مرکز کنترل دلها بود!! هم مدارس! هم دانشگاه! هم فضای مجازی! مراقب دلهای دختران و پسرانی بود که در دنیا خطر لغزش و غفلت تهدیدشان می کرد! ایثارش را که دیدم…از کم کاری ام شرمنده شدم و گذشتم…
هشتمین کوچه؛ رسیدم به شهیدمحمودوند شهید تفحص…انگارشهید پازوکی هم کنارش بود! آنجا نیز پرونده های دوستداران شهدا را تفحص می کردند! آنها که اهل عمل به وصیت شهدا بودند…شهید محمودوند پرونده شان را به شهید پازوکی می سپرد! برای ارسال نزد ارباب…پرونده هایی روی زمین باقی ماند! دیدم شهدای گمنام وساطت می کردند برایشان…
اسم من هم بود!!! دیگر وساطت هم فایده نداشت…از حرف تا عمل! فاصله خیلی زیاد بود…دیگر پاهایم رمق نداشت!
افتادم…خودم دیدم که با حالم چه کردم!
تمام شد…
اما…
اما این را فهمیدم که از کوچه پس کوچه های دنیا! بی شهدا، نمی توان گذشت…
باهمه فاصله ام از شهدا زیر لب زمزمه کردم…
شهدا گاهی، نگاهی…
برگرفته از کتاب مهمان شام
سلام
موفق باشید
وبلاگ پرمحتوایی دارید
http://maedeh.kowsarblog.ir/