ابراهیم روزها بسیار انسان شوخ و بذله گویی بود.خیلی هم عوامانه صحبت میکرد.
اما شبها معمولا قبل از سحر بیدار بود و مشغول نماز شب میشد.تلاش هم میکرد آین کار مخفیانه صورت بگیرد.ابراهیم هرچه به این اواخر نزدیک میشد بیداری سحرهایش طولانی تر بود.گویی میدانست در احادیث نشانه شیعه بودن را بیداری سحر و نماز شب معرفی کرده اند.او به خواندن دعای کمیل و ندبه وتوسل مقید بود.دعاها و زیارت های هر روز را بعد از نماز صبح میخواند.هرروز یا زیارت عاشورا یا سلام آخر آن را میخواند .
همیشه آیه (و جعلنا )را زمزمه میکرد.یکبار گفتم:اقا ابرام این آیه برای محافظت در مقابل دشمن است،اینجا که دشمن نیست!
ابراهیم نگاه معنی داری کرد و گفت:دشمنی بزرگتر از شیطان هم وجود دارد!؟
مشاهده شده در کتاب سلام بر ابراهیم،گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی،ج1،ص75